"Τρώς Σούζυ, τρώς.." η γνωστή ατάκα της Ρένας Βλαχοπούλου απο τον παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο, άπειρες φορές στοίχειωσε την ευαισθησία μου και την καθημερινότητά μου. Όταν άρχισαν να σωρεύονται κιλά περί την κοιλία μου,κάποιοι πίστεψαν ότι είμαι..έγγυος, όλοι όμως ήταν βέβαιοι, το φαγητό ήταν η αιτία..
Τόσο λογικό, που ενέδωσα και εγώ.. Άλλωστε το "ψάξιμο" ιατρικά, κάτι με τα επινεφρίδια κάτι με τον θυρεοειδή, μου δημιούργησε πολλά επώδυνα προβλήματα.
Ποτέ όμως, δεν ένοιωθα την εικόνα που έβλεπαν οι άλλοι. Ήμουν στα μάτια μου, το ίδιο "κομψή" και "κομψώτερον έσχον" που λέει και η γραφή! Ήμουν η γυμνασμένη κυρία των νιάτων μου, άσχετα πιά αν δεν μπορούσα εκ των πραγμάτων να σκύψω, ή να βαδίσω χωρίς προβλήματα..
Άρχισα να νοιώθω φυλακισμένη όμως, στο σώμα που έβλεπαν οι άλλοι. Όπως στην εικόνα δηλαδή..
Οι συμβουλές βροχή. Πόσο φαίνεται ότι με λυπόταν ο κόσμος μου.. Η πρώτη κουβέντα όλων ήταν να μου συστήσουν "μια καταπληκτική δίαιτα"! Άρχισα να νοιώθω ως κρετίνος, αρκετά ευγενής να τους βάλω στη θέση τους, αρκετά ενοχική να αρνηθώ την "ατάκα -Τρώς-".
Άρχισα να επισκέφτομαι αρκετά διαιτολογικά κέντρα, αρκετές δίαιτες εφαρμόστηκαν, άλλες ήπιες, λογικές, π.χ. των w.w. άλλες εξωφρενικές, όπως αυτή του ..πιπεριού!
Το χάσιμο των κιλών έγινε θέμα "γιο-γιο".. Στις ντουλάπες μου έχω τα ρούχα των διαδοχικών μεγεθών.
Τι κάνεις τότε; Είτε βυθίζεσαι, σαν τον βάτραχο που έπεσε στο γάλα, στο γνωστό μύθο του Αισώπου και χάνεσαι. Είτε χοροπηδάς, σε ρυθμούς δίαιτας ή άσκησης σαν τον άλλο βάτραχο, όσπου να νοιώσεις ότι..πατώνεις.
Ας κλείσουμε όμως το εισαγωγικό μας ποστ με το γνωστό παλαιό άσμα, "καλέ πατώνεις;" και θα συνεχίσουμε στο επόμενο!
